Papiery solne (kalotypia, talbotypia) cieszyły się sporą popularnością w XIX wieku ze względu na prostotę ich sporządzania jak i niską cenę.
Najprostszy sposób ich przygotowania polegał na namoczeniu papieru w nasyconym roztworze chlorku sodu (soli kuchennej). Po wysuszeniu papieru należało go uczulić jednostronnie roztworem azotanu srebra i pozostawić w ciemności do wysuszenia. Azotan srebra w połączeniu z chlorkiem sodu tworzył światłoczuły chlorek srebra. Na tak przygotowanym papierze można było uzyskać obraz fotograficzny podczas naświetlenia go w aparacie fotograficznym, bądź w wyniku kopiowania stykowego poprzez negatyw. Obraz po naświetleniu należało wywołać w zimnej wodzie i następnie utrwalić w roztworze chlorku sodu lub później tiosiarczanu sodu i dobrze wypłukać. Później zmodyfikowano ten sposób sporządzania papierów solnych i używano jodku potasu zamiast chlorku sodu i kwasu gallusowego do wywołania obrazu, co znacznie zwiększało czułość papieru. Można też było dodawać do nasolenia papieru żelatyny lub krochmalu i substancji wpływających na kontrast i trwałość papieru (np. kwasu cytrynowego). Papiery solne często tonowano w roztworach złota lub platyny w celu zwiększenia trwałości.
 | 
