papier solny


Papiery solne (kalotypia, talbotypia) cieszyły się sporą popularnością w XIX wieku ze względu na prostotę ich sporządzania jak i niską cenę.
  Najprostszy sposób ich przygotowania polegał na namoczeniu papieru w nasyconym roztworze chlorku sodu (soli kuchennej). Po wysuszeniu papieru należało go uczulić jednostronnie roztworem azotanu srebra i pozostawić w ciemności do wysuszenia. Azotan srebra w połączeniu z chlorkiem sodu tworzył światłoczuły chlorek srebra. Na tak przygotowanym papierze można było uzyskać obraz fotograficzny podczas naświetlenia go w aparacie fotograficznym, bądź w wyniku kopiowania stykowego poprzez negatyw. Obraz po naświetleniu należało wywołać w zimnej wodzie i następnie utrwalić w roztworze chlorku sodu lub później tiosiarczanu sodu i dobrze wypłukać. Później zmodyfikowano ten sposób sporządzania papierów solnych i używano jodku potasu zamiast chlorku sodu i kwasu gallusowego do wywołania obrazu, co znacznie zwiększało czułość papieru. Można też było dodawać do nasolenia papieru  żelatyny lub  krochmalu i substancji wpływających na kontrast i trwałość papieru  (np. kwasu cytrynowego). Papiery solne często tonowano w roztworach złota lub platyny w celu zwiększenia trwałości.



Zakopane 1998 r.



Wenecja 2002 r.


Wenecja 2002 r.



Siedlęcin 2009 r.


Prosty przepis na odbitki w tej technice wygląda tak:
roztwór I
chlorek sodu 15 g
woda 300 ml 

W roztworze tym moczymy papier przez ok. 5 min i następnie suszymy. Wysuszony papier powlekamy jednostronnie 12% roztworem azotanu srebra przy świetle przytłumionym dziennym lub żółtym. Po tej operacji papier naświetlamy na słońcu lub pod lampą UV. Po naświetleniu papier utrwalamy w poniższym roztworze i płuczemy.

roztwór utrwalający
tiosiarczan sodu  50 g
woda 1000 ml 

 

Siedlęcin 2009 r.